Op dinsdag 11 maart van dit jaar bereikten Ben en Brigitta Reus een bijzondere mijlpaal. Het was exact zestig jaar geleden dat zij de sleutel kregen van hun woning aan de Burgemeester Kooimanweg in Hensbroek. Reden genoeg voor een bezoek aan het echtpaar, dat graag meer vertelt over hun eerste herinneringen en alle bijzondere momenten die ze in hun huis hebben beleefd.

“Wij zijn inmiddels nog de enige oorspronkelijke bewoners”, vertelt Brigitta trots. “De woning was destijds onderdeel van een kleinschalig nieuwbouwplan van zes huizen. En in de jaren daarna is de rest van de wijk eromheen gebouwd.” Ben vult aan: “Gelukkig wonen we hier nog steeds prachtig. Als ik hier wegga, is het met de voetjes omhoog in een kist. Niet eerder.”

Goed bij de tijd

Ben en Brigitta betrokken de woning als jong getrouwd stel, inmiddels zijn ze allebei op leeftijd. Gelukkig staat hun gezin altijd voor ze klaar. “We hebben twee dochters, zeven kleinkinderen en zeven achterkleinkinderen”, somt Brigitta op. “Daar zijn we heel gezegend mee. Ons jongste kleinkind is alweer 25 jaar. De oudste is 34. Dan besef je wel, wij zijn zelf ook oud. Maar we zijn gelukkig nog goed bij de tijd.” Dat lukt ze vooral door heel actief te blijven. “We halen achterkleinkinderen op van school en onze kleinkinderen komen vaak eten”, vertelt Ben. “Zo blijven we zelf ook jong. En we hebben een mooie tuin waar we graag in werken. Een appartement met een klein balkonnetje is niks voor ons.” Ook met de binnenkant van hun woning zijn ze nog steeds erg blij.

“We hebben één keer vochtproblemen in de muur gehad, door lekkage bij de buren”, gaat Ben verder. “Verder niks. En we hebben zelf een hoop veranderd aan de woning, zoals het aanleggen van de verwarming. In het begin hadden we alleen een potkacheltje. En we hebben zelf de zolder geïsoleerd. Je kunt hier natuurlijk niet zestig jaar wonen zonder wat te veranderen.

Gemoedelijk dorp

In de loop der jaren hebben ze ook in de buurt een hoop zien veranderen. “Iedereen van onze leeftijd ging weg”, zegt Brigitta. “Daar kwamen veel jonge mensen voor terug. Maar dat is prima. We hebben nog steeds goed contact met onze buren. Sowieso komt ruzie onder buren hier eigenlijk bijna nooit voor. Het is echt nog een gemoedelijk dorp.”

Zowel voor Ben als Brigitta is die rust inmiddels heerlijk. “Ik heb twaalf jaar in Duitsland gewoond, omdat mijn vader Duits was”, gaat Brigitta verder. “Mijn moeder komt wel uit West-Friesland en had heimwee, daarom zijn we teruggegaan. En Ben heeft voor zijn werk en tijdens militaire dienst bijna de hele wereld gezien. Het leven is nu een stukje stiller, maar we zijn blij dat we zoveel familie dichtbij ons hebben. Dat maakt van ons twee gezegende mensen.”